IN COMITATU CORGAGENSI. SCRIPSIT JUN. ANN. DOM. 1723
Ecce ingens fragmen scopuli, quod vertice summo
Desuper impendet, nullo fundamine nixum,
Decidit in fluctus: maria undique et undique saxa
Horrisono stridore tenant, et ad aethera murmur
Erigitur; trepidatque suis Neptunus in undis.
Nam, long' venti rabie, atque aspergine crebr'
Aequorei laticis, specus im' rupe cavatur:
Jam fultura ruit, jam summa cacumina nutant;
Jam cadit in praeceps moles, et verberat undas.
Attonitus credas, hinc dejecisse Tonantem
Montibus impositos montes, et Pelion altum
In capita anguipedum coelo jacul'sse gigantum.
Saepe etiam spelunca immani aperitur hiatu
Exesa ' scopulis, et utrinque foramina pandit,
Hinc atque hinc a ponto ad pontum pervia Phoebo
Cautibus enorm' junctis laquearia tecti
Formantur; moles olim ruitura supern'.
Fornice sublimi nidos posuere palumbes,
Inque imo stagni posuere cubilia phocae.
Sed, cum saevit hyems, et venti, carcere rupto,
Immensos volvunt fluctus ad culmina montis;
Non obsessae arces, non fulmina vindice dextr'
Missa Jovis, quoties inimicus saevit in urbes,
Exaequant sonitum undarum, veniente procell':
Littora littoribus reboant; vicinia lat',
Gens assueta mari, et pedibus percurrere rupes,
Terretur tamen, et long' fugit, arva relinquens.
Gramina dum carpunt pendentes rupe capellae,
Vi salientis aquae de summo praecipitantur,
Et dulces animas imo sub gurgite linquunt.
Piscator terr' non audet vellere funem;
Sed latet in portu tremebundus, et a'ra sudum
Haud sperans, Nereum precibus votisque fatigat.