Әүвәле берәү урманда утын кисә икән, аның янына бер Шүрәле килеп чыккан, ди. Шүрәле аңа:
— Син ни атлы? — дигән. Ул кеше:
— Мин Былтыр атлы,— дигән. Шүрәле кешегә:
— Әйдә, кети-кети уйныйк әле,— дигән.
— Ярар, элгәре менә тумранны ярыйк әле, аннары уйнар быз,— дигән.
Кеше тумранга балта белән чапкан икән, тумран әзрәк ярылган. Шуннан соң бу кеше Шүрәлегә әйткән:
— Мин икенче чапканчы, син шунда бармагыңны кыс тырып торсана,— дигән. Шүрәле бармагын ярыкка куйган икән, кеше балтасын алгач, ул шунда кысылган да калган. Кеше балтасын алган да качкан. Шүрәле шыр-шыр кычкыра башлаган, ди.
— Бармагымны Былтыр кысты, Былтыр кысты! — дип. Менә аның янына бүтән Шүрәлеләр җыелган, аннан:
— Кем кысты? — дип сорыйлар икән. Ул:
— Былтыр кысты,— дип әйткән, ди. Алар аңа әйткәннәр, ди:
— Быел кысса табар идек, былтыр кыскач, каян таба сың,— дигәннәр, ди.— Соң син былтырдан бирле ник кыч кырмый тордың? — дигәннәр, ди. Шүрәле аларга авыртуын нан юньләп әйтә дә алмаган, ди.