Айдымларым, йүрегимден гобсунып,
Ил ичинде гунчалаң-да гүл ачың!
Япынлы гүйч билен барха овсунып,
Ватан топрагына сиз шәхле сачың!
Мениң бүтин дуйгуларым сиздедир,
Кирсиз гөз яш билен сувардым сизи.
Өлсеңиз — өлерин, җаным сиздедир,
Яшасаңыз — яшап, сөердим сизи.
Хакыкат иш яңласын дийп айдымда
Гайгырмадым йүрегимиң ягыны,
Достларымы хүвдиледим айдымда,
Айдым билем еңдим неҗис ягыны.
Мени алдап билмез болгысыз леззет,
Овунҗак дурмүшың ала пердеси.
Шыгрымдакы ялын, сөйги, хакыкат —
Яшамагмың, дирилигмиң маясы.
Өлсем-де мен вепалыдыр йүрагим
Шыгрымдакы җандан эзиз антыма.
Иле багышладым хеңим-ярагым,
Эзиз өмрими-да берйән халкыма.
Айдым айдып сәвеш эдип аҗайып,
Дурмуш язын исләп айдым дүзүлди...
Соңкы айдымым җеллат палтасы гайып
Башым кесҗек болян чагда азылды.
Азат яшайыша үндән айдымды,
Әрлере гурп берйән гудрат айдымда.
Өмрим мениң хиңленйән бир айдымды,
Өлимим-де яңланҗакдыр айдымда.
1943